Ragusa Blues 2.0

In januari van dit jaar verscheen We Ploeteren Voort, het eerste album van Hersencellen. De openingstrack daarop heet 'Raguza Blues', een tekst die ik tijdens een dronken nacht in Dubrovnik schreef, en waarvoor Butsenzeller en Vincent Brijs muziek maakten. Wanneer je dan plots in het Italiaanse Ragusa verzeild geraakt, en net als in Kroatië door de nachtelijke straatjes zwerft, zou het zonde zijn om géén 'vervolg' of 'tegenhanger' te schrijven. Zo ontstond enkele dagen geleden 'Ragusa Blues 2.0', deze keer dus ineens met de juiste spelling, al blijft het nummer van Hersencellen voor altijd de charmante maar foutieve z met enige fierheid dragen!

De afdaling. Het afleggen van lagen en van zorgen. En Ibla steeds wat echter, haar koepels en paleizen beetje bij beetje onttrokken aan de baan van een droomwereld die ik nog moet verzinnen. Barok als een sluier over mijn besluiten. Dronken van al wat pompeus en pathetisch. Herrezen uit een aardbeving heeft deze stad de kracht van tweede kansen zitten oefenen, tot ze, volleerd, officieel de rang '2.0' mocht dragen. Van de kaart geveegd en toch sta ik hier, waar lavastromen wegblijven, want omgeleid naar zee. Dit dal, deze goeroe van lopen en vallen, ik leer er de kunst van volmaakter vallen, tot vallen ook dat niet meer is.

Al die vragen achter elke façade:

Waarom noemt men laatbarok niet gewoon barococo?
Welke draad dien ik te volgen en hou ik mijn zwaard al paraat?
Brachten de kolonisten niet alleen de naam maar ook de mirages met zich mee?
En vormt het pad van vervelde spijt geen eigen draad die leidt naar mij?
Ben ik het monster dat zich verstopt tussen palazzo's, zich vastklampt aan een hardnekkige gewoonte vermomd als nieuw begin?
Lek ik de barok van de muren, vind ik dan antwoorden die ik niet zocht?
Manifesteert de jazz zich nog het meest door te zwijgen? Koperen kaken opeen geklemd, muurvast.

Hier vind ik slechts wat oude stenen, en ook die zullen blijven zwijgen in hun wijsheid. Hier vind ik troost in wat ver weg ligt. Een schuilplaats met open deuren. Ik maak me klein als in een baarmoeder maar weet dat men meekijkt.

Laat me deze nacht. De ochtend breng raad en cappuccino. Of toch in elk geval cappuccino.