Ballonnenvrees 23 februari 2018

Ballonnenvrees vatte nog eens post in de bibliotheek van Mechelen, die er weer heel gezellig bij lag. Presentator Gert Vanlerberghe opende met oud en nieuw werk, waaronder 'KAAS.' en 'Vogelvrij'. Hierna kregen we van Robin de Cnaep een tekst over open mic'ers die discussiëren over wat poëzie nu eigenlijk is en of dat misschien een sneeuwluipaard kan zijn. Zijn bezwerende generatiegedicht 'Wij Jongen Van Dagen' bevatte een superlange lijst van dingen die ons heel kwaad maken. Ook veel woede, en een tikkeltje tederheid, in de hyperritmische slamteksten van Hind Eljadid, met haar schijt-aan-alles-en-lust-for-lifetekst 'Vliegende Tapijten' op kop. Sociaal engagement met ballen.

Uit Eindhoven kwam Stokely Dichtman overgevlogen, op een of andere psychedelische trip. Openen deed hij met een dialoog in tekstballonnen, en meer vliegend rubber kregen we in 'Vuurballonnen'. De tijd is een sabel, zo stelde hij met een Arabisch spreekwoord. Hij nodigde ons uit in een soort van apocalyptische powernap, tsjokvol mythologische wezens en mystieke werelden, en wij maar dronken worden van zijn surrealistische beelden, als uit een Bosch of een Dali ontsnapt. Als slot was er 'Beelden Uit Een Drijvende Wereld', waarna Stokely het publiek veilig weer met hun voetjes op de grond zette. Het was tenslotte tijd voor pauze. En pizza. En Maneblussers.

Akim A.J. Willems werkt al enkele jaren aan zijn debuutbundel, en dat die zwaar de moeite zal zijn, blijkt steeds weer uit elke performance. Hij begon met drie intense korte cycli, waarna hij zijn vertaling van het magistrale 'The Shoelace' van Charles Bukowski voorlas: 'De Veter'. Als extraatje was er een gedicht uit de cyclus 'Stelen Als De Raven', met erotische toets.

ESOHE had heel wat onderwerpen meegebracht. Er was de tekst over het gezin dat half christelijk half atheïstisch is, het gedicht over angstige gedachten, en we kregen er een over de onvolmaakte mensheid. Ook haar interpretatie van '4 Seizoenen', een rappareltje van de Gentse band Okkupeerder, ging er goed in bij het publiek. Zeer strak van ritme was de songtekst die ze voor A School Called Tribe schreef. Altijd een gepassionneerde performance van deze straffe dame.

Als afsluiter stelde Dorien De Vylder haar debuutbundel Vertraagd Stilleven voor, dat zich volledig afspeelt op een bankje in Cordoba. Ze koos voor de gedichten 'De Slaper', 'Guadalquivir', 'Liefde', 'Vormeloos' en 'Schouwspel', een stilleven aan een rivier, met de occasionele (meest poëtische) slapstick. Als bisgedicht bracht de Gentse dichteres nog een nieuwe tekst over de terugkeer van de soldaten na de Eerste Wereldoorlog, binnenkort exact 100 jaar geleden. We keerden tevreden en poëtisch verzadigd huiswaarts. Volgende afspraak: 28 maart in 't Werkhuys.

Foto's: Gust Peeters